لذت بخش ترین کار دنیا زدن مجله است...برام فرقی نمیکنه ک بچه ها پیش خودشون فکر کنن من ی ادم علاف ام ک تمام ساعت داخل نت ام...ک ساعت دو نصف شب یا شیش صبح بهشون پیام میدم....حقیقتش چیزی جز این ام نیست...ب معنای واقعی کلمه بیکارم...
داشتم از مجله میگفتم...رفتم تو سایت اموزش پرورش انتاریو و کلی مطلب جالب و عالی و ب دردبخور انگلیسی پیداکردم...حقیقت اش گاهنامه ای ک قراره بزنیم ب زبان انگلیسیه....برا منی ک تو زبان در حد ضایعی پایین ام مهم نیست...پایین نیستم...ولی در حد ترجمه ام نیستم....اینجا...حالا منم ک مینویسم...و ب بچه ها ترجمه میکنن...لذت بخشه دیدن مطالبم تو قاب مجله....البته هنوز چاپ ک نشده....قالب بندی ام نشده...ولی در کللل...
ی حس ریاست ام این وسط هست....البت رییس کانون ی عزیز دیگه هستن...ولی عملا بنده میچرخونم ک انشاالله کار گروهیمون موفق شه...ب تک تک بچه هایی ک میدونستم از بیکاری همیشه ان هستن موضوع دادم ک دنبال سوژه بگردن...و کلی کار دیگه...هرچی باشه از بیکاری نفرت انگیز تابستون بهتره...بهتر از خوندن کتاب طبل حلبیه...کتابی ک پراز اصول غیر اخلاقی تهوع اوره...و من میگم حیف پنجاه هزار تومن پولی ک براش دادم....هعیییی...
راستی....نمی خوام خیلی ب خودم مغرور بشم....مسلما این ی کار گروهیه ک اگه حتی یکی از بچه ها نباشه تبدیل میشه ب کشک...باشد ک خدا کمکمان کند...امین....
