...دلتنگی هایم...

کدورتی پیش نمیاد ک بخاد بخشیده بشه...;-)
من ک ب شخصه....
قایق سهراب لازم دارم...:-)

خخخخخ...اسم خابگاه ک میاد زار میزنم....خابگاه ما همه اش گریه بود....همش دعوا بود....خابگاه ما همش استرس بود.....یادم نمیرهماه رمضونی ک تو خابگاه بودمو.....ک سگک یکی از کفش های توی راهرو تا ته رفت تو پاشنه پام و خون....توی حمام شستمش.....رفتم زیر پتو و زارزدم.....یادم نمیره شب هایی ک از گرسنگی داشتم میمردم و خودمو راضی میکردم ک صبر کن یکی دوساعت دیگه سحر میشه میرم سحری میخورم...و خابم میبرد و ب سحری نمیرسیدم.....و میون این همه گرسنگی ها و بیچارگی ها باید برای امتحان هم میخوندم.....وقتی من خابگاه رفتم کلی اتفاق های بد افتاد توی خونمون....خونمون اتیش گرفت....ی بلای وحشتناک سر ف اومد....سین عقد کرد.....این ها همه باعث شد دیگه کسی حواسش ب من نباشه....این باعث میشد وقتی میرفتم خوابگاه ممکن بود هیچ غذا یا هرچیز دیگه ای با خودم نیاورده باشم....وقتی داشتم از کمبود محبت شدید میمردم وقتی زنگ میزدم ب مامان.....مامام میگفت الان کار دارم بعدا زنگ میزنم....شاید خیلی مسخره باشه برای شما.......ولی اون ی ترم خابگاه منو پودر کرد.....

البته خابگاه برامنم ی خوبیایی داشت...مثلا وقتی خونمون سوخت دیگه خونه نبودم ک بخام اون دیوارهای دوده گرفته رو پاک کنم...خخخخ